ပဥွလက်နွယ်ကြိုး
============================
တစ်ခါကရွာကြီးတစ်ရွား သူဌေးကြီးဦးဘောဂဆိုတာ ရှိသတဲ့....
သူ့မှာ လယ်တွေ၊အိမ်တွေအများကြီး ပိုင်တာပေါ့...
ဒါပေမဲ့ သူ့မြေတွေကို စျေးနှုန်းအဆမတန့်နဲ့ ငှားတယ်၊သူ့အလုပ်သမားတွေကိုတော့ အတက်နိုင်ဆုံး လုပ်ခနှိမ်တယ်၊ ချမ်းသားပေမယ့် အလွန် ကပ်စေးနှဲသတဲ့......
ဘယ်တော့မှရက်ရက်ရောရောမရှိဘူး၊သူများထံမှဘယ်လိုရယူနိုင်မလဲဆိုတာပဲ နည်းလမ်းရှာနေတယ်.သူ့အလုပ် သမားတွေကို သူပေတဲ့ မသထာရေစာ လုပ်ခလေးထဲမှဘယ်လို ဖြတ်ရတောက်ရမယ် ဆိုတဲ့ နည်းလမ်း အကွက်ချောင်း အလုပ်သမားတွေကို လုပ်ခရှင်းပေးတဲ့တစ်နေမှာ............
ဖိုးစီ...မင်လုပ်ခထဲက ငွေနှစ်ဆယ်ယူတယ်...
မင်းရဲ့ခွေးကငါဥယျာဥ်ထဲက ပန်းတွေကိုနင်းပြီးဖြတ်ပြေးတဲ့ အတွက် ဖြစ်တယ်....
ဖိုးစီ ဒေါသ ထောင်းခနဲ့ဖြစ်သွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ ဘာမျှမပြောနိုင်ဘူး..
သာဂိ...
ဟုတ်ကဲ့... သူဌေး..
မင်းကြက်မက ငါကြမ်းပေါ်က စပါးစေ့တွေကို ကောက်စားသွား၊ မင်လုပ်ခထဲက သုံးဆယ်ဖြတ်တယ်...
သာဂိလည်းပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ရှာဘူး..၊၊အက်လို့ လပေါင်းအတော်ကြာပြုမူတယ်။
ဒီတော့ ဖိုးစီနဲ့သာဂိတို့ ဦးဘောဂကို လက်တုံ့ပြန်ဖို့နည်းလမ်းရှာကြတယ်။ သူတို့ အကြံ တစ်ခုရသွားတယ်။
အဲအကြံအတိုင်းလုပ်ဖို့သူတို့နှစ်ဦး သဘောတူ ကြတယ် ..
တစ်နေ့တော့.......
ဦးဘောဂ တောလမ်းအတိုင်း ထွက်သွားတာကို ဖိုးစီတို့ နှစ်ဦး မြင်လိုက်တယ်...
သူပြန်အလာကို သစ်ပင်တစ်ပင်အောက်မှာ ထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်...
ဦးဘောဂပြန်လာတာကိုမြင်ရော ဖိုးစီ နဲ့သာဂိက သစ်ပင်ပေါ်မှာရှိတဲ့ ငှက်သိုက်ကို လက်ညှိုးထိုးကာ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး တိုးတိုးတိုးတိုးပြောနေကြတယ်....
စပ်စုတက်တဲ့ ဦးဘောဂလည် အနားလာပြီး.......
ဘာတွေကြည့်ပြီး ပြောနေကြတာလဲ
ဖိုးစီတို့ နှစ်ဦး တုန်လှုပ်ချောက်ချား ဟန်ဆောင်ပြီး......
ဘာ..ဘာ..ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး...
အက်လို့ပြောတော့ ဦးဘေားဂ ပိုပြီး သိချင်လာတယ်။...
မယုံသက်ာလည်းဖြစ်သွားပြီး ခြေကုန်သုတ်ထွက်သွားတဲ့ သူတို့နောက်ကို ဦးဘောဂ တိတ်တဆိတ်လိုက်လာတယ်...
ဦးဘောဂ ကလဲ တံခါး အပြင်ဘက်မှာနေပြီး သူတို့ပြောစကား ချောင်းနားထောင်နေတယ်...
ဖိုးစီ တို့ကလည် ဦးဘောဂ. နားထောင်နေမှန်း သိ၍....
သာဂိ ဦးဘောဂ ကို အဲဒီသစ်ပင်ရောင်းဖို့ အားထုတ်ရအောင်၊ ပြီးတော့ ငှက်သိုက်ထဲမှာ ကွန်ရက်လို့ဖြစ်နေတဲ့ နွယ်ပင်ကိုလည်း ငါတို့ဟာပြောရအောင်....
ဟုတ်ပြီ...တို့ကံကောင်းတာပဲ၊အက်နွယ်ပင်ဟာ ကိုင်ဆောင်ထားတဲ့လူကို ဘယ်သူမှာ မမြင်ရဘူ။..ကိုယ်ပျောက်နွယ်ပင်လေ...
ဟုတ်တာပေါ့ ငါတို အက်နွယ်ရရင် အလုပ်လုပ်စရာ မလို့တော့ဘူ.သူဌေးဖြစ်ပြီးပေါ့ကွာ
ဦဘောဂ မျက်ခုံနှစ်ဖက် မြင့်တက်သွားပြီး..
အင်း..ခုနက သူတို့သစ်ပင်မှာ ကြည့်နေတာ အဲဒါကိုး...ငါ အဲဒါကို အရယူမယ်
သူ အိမ်ပြန်သွားပြီး အဲဒီည လူတွေ အိမ်မောကျချိန် မှာ သစ်ပင်ပေါ့ လှေကားထောင်တက်ပါရော ငှက်သိုက်ကိုဆွဲချ ငှက်သိုက်ထဲမှာ အရွက်တွေနွယ်တွေများနေတော့ဘယ်ဟာ ပဥွလက်နွယ်ကြိုးဆိုတာ သူမသိတော့ အားလုံးကို ယူလာခဲ့တာပေါ့
အိမ်ရောက်တော့ ဇနီးကို နှိုးပြီး လက်ထဲမှာ သစ်ရွာ တစ်ရွက်ကိုင်ထားကား ......
မင်းငါ့ကို မြင်လာ
အင်း..မြင်တယ်..
မြက်တန်းတစ်တန်းကို ကောက်ယူပြီးမေးပြန်တယ်..
ခု.မင်း.မြင်လား
ခဏ ခဏမေးလာတော့ မိန်းမက စိတ်ဆိုးပြီး....
ကိုဘောဂ ရှင်ကို ကျွန်မ မမြင်တော့ဘူ
ဟာ...ဟုတ်ပြီကွ...ဟုတ်ပြီကွ
သူ့မိန်းမက မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးရင်း တစ်ဖက်လှည့် ပြန်အိပ်သွားသည်..
ဦးဘောဂ မနက်ရောက်တော့ နွယ်ပင် အစွမ်းရှိတယ်ဆိုပြီ သူမြေကွက်မှာဖွင့်ထားတဲ့ဆိုင်တွေက မုန့် ယူစားသွာ အသီးရောက်တဲ့သူရှိက အသီးတွေကောက်ယူသွား သူကိုဘယ်သူမှာမမြင်ဘူပေါ့ တကယ်တော့ သူကို မြေပိုင်ရှင်သူဌေးကြီး ဖြစ်နေလို့ ဘယ်သူမှာ မပြောရဲ့ တော့ မသိခြင်ရောင်ဆောင်နေကျတာပေါ့.....
ဦးဘောဂ စဥ်းစားတယ် ငါ ပဥွလက်နွယ်က စွမ်းပါလာ ငါ..မြို့ပေါ်တက်ပြီး ရုံးတော် တံဆိပ်တုံးရရင် ငါနေချင်းညချင်း ပွပြီးပဲ...
ဦးဘောဂလဲ နွယ်စွမ်းတယ်ဆိုပြီမြို့ပေါ်တက် ရုံတော်ထဲ ဝင် တံဆိပ် တုံကို ကောက်ယူပြီးလှည့် ထွက် တရာသူကြီးမှာ နေခင်းကြောင်တောင် လူအများရှေ မှာ မင်မို့ ရုံးတော် တံဆိပ်တုံးကို ခိုးရဲ့တယ် ဟုတ်စ
ဟေ့ သူ့ကို ဖမ်းခေါ်ပြီး ကြိမ်ဒဏ် ၅ဝရိုက်ခံရပါရောဗျာ......ပြီးပါပြီ
Comments
Post a Comment